OTIZM

Böyle bir sitenin Otizm ile alakasını çözmeye çalışan bir çok insandan birisin biliyorum.

Sonuç olarak beni gördüğün kadar tanıyorsun.

Evet otizm, son yıllarda çok fazla yaygınlaşan,
gerçek anlamda kimsenin şu / bu sebepten ortaya çıkmıştır diyemediği bir farkındalık.

Karantina dönemine kadar sadece yaz aylarında vakit ayırabildiğim,
çok fazla ihmal ettiğim.
Bütün umutlarımı sadece gittiği özel okuldan bekleyen biriydim.
Hatta ağzından tek bir kelime çıkacak diye farklı kurslar deneyerek para kaptıranlardan da birisiyim.

Çünkü çaresiz kaldığınız zamanlarda bütün duyduklarınız size bir umut ışığı olabiliyor.
Sonucun olumsuz olacağını bile bile. Gidiyorsunuz..
Umut yoksa, Yaşam da olmaz diye düşünüyorum.

Bu sayfayı hazırlarken, kapakta bulunan fotoğrafı hemen yanımda o da görüyor.
Su ve denize aşık bir çocuk olduğu için eve kitlendiğimiz bu günlerde kendisini beni cımararak ifade ediyor.
Sanırım yüzmek istiyor.

Sanırım dedim çünkü konuşamayan bir evladınız varsa,
onunla artık hislerinizle anlaşmaya başlıyorsunuz.

Anlayamadığınız zaman kahroluyorsunuz.
Burayı kısa kesiyorum fazlası demagojiye girecek.

Evet otizmli olan benim oğlum. Benim herşeyim..

Sokağa çıkmanın bile ne kadar kıymetli olduğunu bugünlerde hepiniz çok iyi anlıyoruz. İşte burada keşke ona daha fazla zaman ayırabilseydim demekten daha fazlasını yapamıyorum. Tabiki şimdilik…

Bundan sonra gittiğim, gezdiğim, gördüğüm hemen hemen her yere onuda getireceğim. Çünkü idrak ettiğim birşey var aileniz ne verirse onu alırsınız.

Benim adım Meftun. Ama bu geziyorum.be’nin kahramanı Koray.

Bundan sonraki satırları, otizmli aileler için yazıyorum.
Bunu belirtiyorum çünkü daha fazla vaktinizi çalmak istemiyorum.



Otizmli çocukların aile bireyleri benden sonra ne olacak korkusu ile yaşasa da hayattan kopmamaları gerekiyor.
Milyonlarca anne, baba, abla, abi yada diğerleri,
çocuklarını toplum içine sokmaktan kaçınıyor.

Unutmayalım onların bizden başka kimseleri yok.
Onlara daha fazla zaman ayıralım..

Anlamadığını düşünerek bunu ona anlatmaya gerek yok demeyelim.
Onlar ilaçla ya da başka birşeyle asla düzelmeyecekler.

Sadece sevgi ve ilgi ile bir adım daha öne gidecekler.

Otizm ile yeni tanışan babalara tek tavsiyem.
Her zamankinden daha sabırlı ve sakin olmak zorundasınız.
Onlar çok fazla detaycıdır.

Bulunduğunuz bir ortamda size herşey çok normal gelirken o ağlıyorsa.
Size çok sıradan gelen bir ışık bile onu etkilemiş olabiliyor.

Onu iyi gözlemleyin, Sabırla anlamaya çalışın..
Sakın benim çocuğum niye böyle demeyin,
Onunla daha fazla nasıl mutlu olurum diye hayatınızı yeniden şekillendirmeyi planlayın..

Onun en iyi doktoru, öğretmeni ve rehberi siz olacaksınız.
Bundan kaçışınız yok.

Kabullenmeniz gereken en önemli şey ise otizm sizinle hep gelecek..

Herşeyi olduğu gibi kabullenmek sizi tek mutlu edecek düşüncedir.
Unutmayınki beklentiler hayal kırıklıkları ile sonuçlandığında yıpranırsınız.

Umudunuz olsun, ama beklentiniz değil..

Koray dan hepinize kucak dolusu sevgiler..